Kasacja Remigiusza Mroza okiem prawniczki

Popularny autor, popularna pozycja, na którą w mojej bibliotece czeka się tygodniami. W tle prawniczy świat. Jak to możliwe, że jeszcze jej nie czytałam? Myślałam trzymając tę pozycję w rękach po raz pierwszy. „Kasacja” Remigiusza Mroza wzbudza spore zainteresowanie. Kiedy na Instastories dałam Wam znać, że ją czytam, dostałam całą masę wiadomości ( za które bardzo dziękuję!). Pomyślałam, że chyba jestem jedną z ostatnich osób w tym kraju, które nigdy żadnej książki Mroza nie czytały. Nadrobiłam. Jakie są moje wrażenia po przeczytaniu „Kasacji”?

Prawnicze korpo i zbrodnia w tle

Autor wrzuca nas w świat prawniczej korporacji, w której młoda, odnosząca sukcesy i wyszczekana pani adwokat Chyłka ( określana w książce jako „adwokatka”, ale ja do tej formy jestem absolutnie nieprzekonana) w nowym BMW i idealnie dobranych ciuchach oraz świeżo upieczony aplikant Kordian (Zordon), marzący o podboju świata, pracują nad wyjątkowo tajemniczą i zawikłaną sprawą. W tle jest morderstwo, prawdopodobny psychopata, a może i nawet skorumpowany świat wymiaru sprawiedliwości i zorganizowana przestępczość. Rzeczywistość prawniczej korpo  Żelazny& McVay  przypomina mi świat serialu „Suits”, w odrobinę uboższym, polskim wydaniu ( chociaż już na początku swojej kariery Zordon słyszy, że to prawdziwy świat, a nie żadne W Garniturach).

Kryminał, Prawniczy Thriller

Czego oczekuję od tego typu książek? Chyba przede wszystkim wciągającej fabuły, która sprawi, że nie będę mogła wrócić do rzeczywistości. Miło, jeżeli do tego znajdę ciekawe charaktery, które zafascynują mnie swoim psychologicznym rysem. Jeżeli na sam koniec zostanę z uczuciem lekkiego dreszczyku i myślą ta historia mogła przydarzyć się tuż obok, to jestem wniebowzięta.

Co znalazłam?

„Kasacja” to ciekawie skonstruowana fabuła, lekki i przyjemny, prosty język, w którym znajdujemy, od czasu do czasu, wzbudzające przyjemne uczucie smaczki.  To ciekawie przedstawiony prawniczy świat, który jest barwniejszy  od rzeczywistego. Ale przecież nie szukam w powieściach odbicia rzeczywistości jeden do jednego. Szukam właśnie świata barwniejszego, który zainteresuje mnie o wiele bardziej od codzienności. Jednocześnie szukam świata skonstruowanego tak, żebym mogła w niego uwierzyć. ( Ilu z Was jako dziecko po przeczytaniu pierwszej części Pottera nie pomyślało o tym, że fajnie byłoby dostać list z Hogwartu?)

„Kasacja” – drobne przeszkadzajki

„Kasacja” teoretycznie ma wszystko na swoim miejscu. Jest zbrodnia. Jest wartka akcja. Intryga trzyma się kupy. Są ciekawe postaci, chociaż nieszczególnie wielowymiarowe, bo bohaterów „Kasacji” poznajemy raczej powierzchownie. (Nie wiem jak jest w kolejnych częściach). „Kasacja” wciągnęła całe rzesze czytelników, a ja miałam wrażenie, że jednak pozostałam z boku.

Jakkolwiek lektura „Kasacji” sprawiła mi przyjemność, to nie miałam tego poczucia, że nie mogę od niej odejść. Dlaczego? Trudno powiedzieć, to kwestia bardzo indywidualna i nie do końca chyba możliwa do sztywnego zdefiniowania. Na pewno bardzo dużo jest w tej historii szczegółów, które wytrącały mnie z rytmu fabuły. To były drobiazgi, ale takie drobiazgi, które nie pozwoliły na to, żeby świat Chyłki i Zordona pochłonął mnie bez reszty.

Bo kiedy Chyłka, na rozprawie, wstaje i pociąga za poły żakietu podchodząc do biegłego podczas przesłuchania, to u mnie w głowie od razu pojawia się wyraźny przycisk stop. Cała akcja zatrzymuje się. A ja przewijam sobie wszystko w głowie. Pal sześć, że wstała i podeszła.  Niby u nas nie Ameryka i pytania zadaje się na siedząco, ale końcu jesteśmy w świecie bliższym serialowemu Suits niż rzeczywistości. Można przeboleć. Ale jak ona pociągnęła za poły tego żakietu?! Przecież w mojej głowie ona jest w todze, bo adwokat na sali sądowej jest w todze. I tu od razu mam wizję tego, jak w sięgającej prawie do kostki todze złapać za poły żakietu. Wyobrażam sobie Chyłkę próbującą tę karkołomną czynność wykonać i od razu cała powaga sali sądowej i całe napięcie związane historią, jak by nie było , kryminalną przeradza się w mojej głowie w zjawiska komediowe.

I zamiast czytać dalej projektuję sobie tę scenę i myślę co obok niej robi ten Zordon? Przecież on jakieś dwa czy trzy tygodnie temu zaczynał aplikację! Nie może siedzieć koło Chyłki na sali sądowej i reprezentować klienta. Aplikant może występować przed sądem dopiero po odbyciu 6 miesięcy aplikacji, więc Zordon, na sali powinien przenieść się na miejsce dla publiczności!

I oczywiście, że to są drobiazgi, na które może nie powinnam zwracać uwagi, i które występują w mniejszym lub większym natężeniu w każdej książce. Ale takich drobiazgów było trochę i chyba to właśnie one nie pozwoliły mi w pełni czerpać radości z lektury. To tak jak zapaść się w mięciutkim, ogromnym fotelu, z którego wystają niewielkie główki od szpilek. Niby nie boli, ale komfort siedzenia się zmniejsza. Czy mam o to żal do autora? Oczywiście, że nie! Autor sam w posłowiu przyznaje, że tu i ówdzie nagiął trochę rzeczywistość. I może dzięki temu „Kasacja” podbija serca czytelników. Bo to nie literatura faktu i to właśnie nagiętej rzeczywistości szukamy przecież w tego typu książkach.

Czy polecam „Kasację”?

Pomimo tego, że nie zapadłam się w „Kasacji” jak w ogromnym, miękkim fotelu, to jednak polecam ją z czystym sumieniem wszystkim tym, którzy szukają przyjemnie spędzonych kilku godzin a nie są nazbyt przywiązani do detali. Bo jeżeli te nieszczęsne poły żakietu Chyłki, albo to, że sąd zwróci się do prokuratora na rozprawie per „panie mecenasie” albo inne drobiazgi nie wybiją Was z rytmu i nie podburzą Waszego zaufania do całej historii, to jest szansa, że przyjemnie spędzicie czas.

Czytaliście „Kasację”? Jak Wam się podobała?

Jeżeli zaciekawia Cię ta książka, możesz ją znaleźć m.in tutaj.

Zapraszam również do zapoznania się z innymi wpisami w kategorii Książki.